Şiəlik sünnilərin
qanlarını mübah görür.Çünki,onlar kafir hökmündədir və şiələrə görə nasibidirlər.
Aşağıda şiələrin çirkin və rəzilliklərini isbat edən sitatlar nəql olunacaq.
Şeyx Səduq kitabında
Əbu Abdullahdan rəvayyət edir: “Ravi soruşdu: “Nasibilər haqqında nə deyirsiz? İmam dedi: “Onun qanı mübahdır.Lakin,mən
sənə görə qorxuram.Əgər şahid olmasa,onlardan birinin üzərinə divarı aşıra bilsən
və ya dəryada boğa bilsən bunu et.Bəs onun malı necə? İmam cavab verdi: “Götürə
bildiyin hər şeyi al.”
(“İlətuş şərai” səh
601,Nəcəf; Hurr Amili “Vəsailuş
şia”c.18,səh 453; “əl-Məhasin ən-Nəfsaniyyə",səh 166-167)
Nemətullah Cəzairi yazır: “Onların (Nasibilərin) öldürülməsi və mallarının
mübah hesab edilməsi caizdir.” ("Ənvarun
Numaniyyə"c. 2,səh 307)
Göründüyü kimi burada əsas
diqqət şəri cəzadan qaçmağa yönəlib.Buna görə də şiə bir nəfər hər hansı bir
sünnini zəhərləyərək,yandıraraq,elektrik vuraraq öldürə bilər.Bu şiələrin canlarının
və mallarının qorunması üçün təqiyyə olduğu halda belədir.Təqiyyə ortadan
qaldırıldıqda isə Əhli Sünnətə qarşı qətliam olacaqdır.
Tarixi baxımdan məlumdur
ki,Abbasi dövləti sünni idi.Əhli Sünnətin hüsni zənni səbəbi ilə xəlifənin şiə
bir vəziri vardı.
Bağdad necə süquta uğradı?Monqollar bu xilafət paytaxtını necə işğal etdilər? Nə
qədər müsəlman orada öldü?Bu hadisələrdə Tusi və şiə vəzir olan İbn Əlqamənin
rolu nə idi?
Aydın Əlizadə bu hadisələri rus dilində nəşr olunan “Təhlillər” kitabında belə təsvir edir: “Bağdadın süqutu əsas etibarı ilə
sünni və şiə ixtilaflarının artması ilə əlaqədar idi. Hicri 655-ci ildə
Bağdadda sünnilərlə şiələr arasında toqquşmalar oldu.Bundan sonra şiə vəzir ibn
əl Əlqami gizli şəkildə Bağdada yaxınlaşmış Hulaqu xanla əlaqə yaratdı.O,xanla
görüşdü və qayıdanda xəlifə əl Mustəsimə dedi ki,Hulaqu Xan xəlifəyə toxunmaq
istəmir və bir zamanlar Bağdadı idarə edən Səlcuq sultanları kimi davranmaq
niyyətindədir.Buna inanan xəlifə Hulaqu xanın yanına öz yaxınlarını və elçilərini
göndərdi.Monqollar elçiləri öldürdülər,sonra isə şəhəri mühasirəyə
aldılar.Döyüş bir ay davam etdi.Nəhayət, xəlifə əl Mustəsim təslim olmaq qərarına
gəldi.O,monqollara Şərəfuddin əl Cəuzini göndərdi ki,şəhəri təhvil verməyin
qaydalarını müzakirə etsinlər.Səfər ayının dördü 656-cı ildə xəlifə,onun
oğulları Əhməd,Əbdurrahmən və Mübarək,saray alimləri,sərkərdələr və digər vəzifəli
şəxslər şəhəri tərk edərək Hulaqu xanla görüşə getdilər.Xanın çadırının yanında
xəlifəni digər heyətdən ayırdılar və məcbur etdilər ki,əmr olunsun ki,bütün şəhər
əhli tərki silah olunsun.Elə ki,şəhər əhli tərki silah olundu, monqollar şəhərə
daxil oldular və boyun olduqları bütün öhdəlikləri pozdular.
Şəhərdə misli görünməmiş zülm,qarət,soyğun və
kütləvi qətllər başladı.Şəhərin demək olar ki,bütün əhalisi qılıncdan
keçirildi.Bağdad tamamilə talan edildi,şəhər kitabxanası yandırıldı,minlərlə
kitablar yandırıldı.Səfər ayının 14-ü, 656-cı ildə xəlifə öldürüldü.Qırx
gündən sonra monqollar sağ qalmış şəhər əhalisinin canlarına toxunmayacaqlarına
söz verdilər.Amma,artıq şəhərdə qorxunc epidemiya yayılmışdı ki,bu daha minlərlə
insanın ölümünə səbəb oldu.Bu hadisələrdən sonra Hulaqu xan Əli Bahaduru şəhər
valisi olaraq təyin etdi və öz dövlətinin paytaxtına getdi.Vəzir İbn əl Əlqami
Bağdadda qaldı.”
Tədqiqatçı şiə əllamə sayılan Mirzə Muhəmməd Baqir əl
Musəvi əl Huvənsari əl İsfəhani kitabında
Tusinin bioqrafiyyasından danışır və yazır: “Kəlamçı,hakim,elm dəryası və uca bir şəxsiyyətdir.Bilinən və məlum
hadisələrdən biri də Tatar və Monqolların
əzəmətli sultanı olan Hülaqu xana İranda vəzir olma istəyi ilə insanları
irşad,islah etmək,zülm və haqqsızlığın qarşısını alaraq Abbasilərin zülmünə son
verərək,o azğın tağutların üzərində qətliam etmək idi.Onların mənfur qanlarını
öncə Dəcləyə,oradan da fəcir insanların yurdu olan Cəhənnəmə çay kimi axıtmaq məqsədi
ilə hazırlıqlar görən Sultanın qafiləsində əminamanlıq yurdu olan Bağdada gəlməsi
məlum bir hadisədir.” (“Rəvdətul Cənnət
fi əhvalil uləma vəs sədat”c.1,səh 300-301,Qum)
“Hukumətul İslamiyyə” kitabında (səh
142) Xomeyni ibn Yəqtinin və Tusinin
misalını fəqihin xidmətə qəbul olmasına nümunə olaraq qeyd edir və yazır: “Təqiyyə
şərtləri bizdən birinin sultanın xidmətinə girməsinə münasibdirsə,bundan çəkinməmək
lazımdır.Fəqihin idarə etmədə işinə bəraət İbn Yəqtinin misalına bənzər yalnız çox ciddi səbəb
olmalıdır.Hansının ki,xidmətə hazır olmasındakı səbəbləri yaxşı məlum idi.Həmçinin, Nəsrəddin
Tusinin əməlləri ki,İslam və müsəlmanların qələbəsi kimi hamıya məlum olan çox
yaxşı nəticələrə gətirib çıxartmışdı.”
Əli ibn Yəqtinin hadisəsini
isə Nemətullah əl Cəzairi kitabında belə vəsf edir: “Xəbərlərdə varid olduğuna görə Əli ibn Yəqtin xəlifə Harun ər Rəşidin
vəziri idi.O,bir dəfə müxaliflərdən (sünnilərdən) ibarət olan dəstənin həbs olunmasına
qərar verdu.İbn Yəqtin möhtərəm şiələrdən idi. O, nökərlərinə əmr etdi
ki,binanın damını həbs olunanların başına uçursunlar.Zindanda olanlar hamısı
öldülər və onlar 500 nəfərə yaxın idilər.Vəzir ibn Yəqtin bu qanın məsuliyyətindən
xilas olmaq istədi və imam Kazıma məktub yazdı.Cavabında imam yazdı: “Əgər sən
onları öldürməmişdən qabaq mənim yanıma
gəlsəydin, onların qanlarına görə sənə heç nə düşməzdi. Bunu etmədiyinə görə isə
kəffarə olaraq onların hər birinin əvəzinə bir illik keçini qurban kəsməlisən.Həqiqətən,
keçi onlardan daha xeyirlidir.”
Davamında
müəllif Cəzairi yazır: “Bu kəffarənin necə az olduğuna fikir ver!
Bu köpəyin kəffarəsi olan 20 dirhəmə və onların qardaşı Yəhudi və Məcusinin kəffarəsi
olan 800 dirhəmə belə dəymir.Axirətdəki halları isə daha bərbaddır.” (“Ənvəru
ən Numaniyyə” c.2,səh 308,Təbriz)
Bu rəvayyəti
Muhsin əl Muallim “Nəsb və Nəvasib”adlı kitabında (səh 622-də ,“Darul Hadi” Beyrut)
nasibi olan sünnilərin öldürülməsinə dəlil olaraq gətirmişdir.
Həmçinin,
Doctor Nəccah əl Tainin yazdığı “əl Vəhhabiyyun həvaric umm
sunnə” kitabında (səh 280-dən sonra) “Nasibi” sözü və bununla kimlərin qəsd
olunduğunu yazır:
İmam
Əbu Abdullahdan rəvayyət edilmişdir: “Allah
Təala köpəklərdən daha şərli məxluq yaratmamışdır və Nasibilər bizim üçün Allah
qatında köpək hökmündədirlər....”
Muhəmməd Yusif ən Nəcrami
kitabında yazır: “Xomeyni hökümətinin Əhli
Sünnə camaatına qarşı göstərdikləri kəskin münasibət və icraatları onlara görə
adi bir şeydir.Çünki,tarix boyu bu ümmətin başına gələn əksər faciələrin kökündə
şiəliyin dayandığının şahidi olmaq olar.”(“əş Şia fil mizan” səh 7)
Şiəlik Əhli Sünnətə
qarşı kin,düşmənçilik və nifrət bəslədiyi halda təqiyyə ilə onlara qarşı saxta
gülərüzlülük münasibəti göstərir.Bu hal
isə öz növbəsində sünnilərin şiəliyin həqiqi mövqeyini qavramaqlarına mane
olur.Bu baradə Əbdulmunim ən Nəmr belə yazır:
“Lakin,biz ərəb sünnilər oyanmadıq.Güman etdik ki,uzun illər keçdikdən
sonra İslamın təsiri ilə bu ortadan qalxacaqdır.Heç birimizin ağlına bu gəlmədi.İranlıların
sevincinə biz də şərik olduq.Xomeyninin bu tarixi problemlərlərdən vaz keçəcəyinə,İslam
ümmətinin müsəlman lideri olaraq,ümmətin dirçəlməsində öncüllük edəcəyinə
inandıq.Bunlar İslam və müsəlmanların mənfaətinə cavab verirdi.İranlı ilə ərəbin,sünni
ilə şiənin heç bir fərqi yox idi.Amma,daha sonra baş verən hadisələr bizim xəyallara
və utopiyalar dənizinə qərq olduğumuzu göstərdi.Beləki,gənclər və
insanlarımızdan bir çoxu baş verən pis hadisələr qarşısında hələ də
oyanmayıblar.” (“əl
Muamərə...iləl Humeyni”səh 118,Qahirə)
Bunu xüsusi ilə qeyd
etmək lazımdır ki,Şiəliyin Əhli Sünnətin dindarlarına qarşı düşmənçiliyi
böyükdür.Onların həqiqətini və təqiyyələrini bilənlərə qarşı düşmənçilyi isə
daha da şiddətlidir.Şiələrin hakim mövqeyə gəldiyi zaman müxaliflərə nələr edə
biləcəklərini bilmək istəyirsən?
Bu sualın cavabını
alimləri Cəfər Muhəmməd ibn Həsən ət Tusi məşhur fiqh kitabında verir: “Hər
hansı bir hədd və ya hökmü tətbiq etmək üzrə zalim bir idarəçi tərəfindən vəzifəyə
gətirilən kimsə bu işə haqq sultan tərəfindən gətirildiyinə inansın və hökmləri
tətbiq etsin.Özünə müxalif birinə qarşı hədd cəzası tətbiq etmə imkanı varsa,
bunu etsin.Çünki,bu ən böyük cihaddır.” (“ən Nihayə fi mucərrədul fəqih vəl
fətava” səh 302; ”Darul kitab” nəş.Beyrut hic.1400)
Şiələrin yuxarıda göstərilən
sitatlardan bəlli olduğu kimi sünnilərə qarşı mövqeyi belədir.Bu mövqe şiə dövləti
olmadığı zaman yəni,təsadüf nəticəsində hakim mövqeyə sahib olduqları zaman
onların bizə qarşı olan münasibətdir.Şiə dövlətində isə bu mövqenin necə olduğunu
siz düşünün! Onların şərrindən Allaha sığınırıq!
2.Əhli Sünnətin
mallarının mübah olması.
Bu məsələdə nəql etdiklərimiz
sitatlara əlavə olaraq,Əbu Abdullahdan rəvayyət edilən bu hədisi də qeyd etmək
olar: “Tapdığın yerdə nasibinin malını
al və onun xümünü bizə ödə.”
Bu rəvayyəti şiənin böyük alimi Əbu Cəfər ət Tusi
“Təhzibul əhkam” (4/122)-da,Feyz əl Kəşani “əl Vafi”(6/43)-də və bir çox alimləri
kitablarında nəql etmişlər.
Bu rəvayyəti Muhsin əl Muallim “ən Nasb vən Nəvasib”
adlı kitabında Nasibilərin (Əhli Sünnətin)
mallarının alınmasının caiz olduğu məsələsində dəlil olaraq gətirmişdir. (“ən Nasb vən Nəvasib” səh 615, “Darul
Hadi”Beyrut)
Bu rəvayyətin təsiri ilə
şiələrin ən böyük müctəhidlərindən olan Ruhullah Xomeyni kitabında belə fətva verir:
“Ən mötəbər rəyə görə özlərindən
alınan qənimət və bu qənimətdən alınacaq xümsə görə nasibilərin hərb əhli
hökmündə olmasıdır.Hətta,zahir olan budur ki,harada və necə olurlarsa olsunlar
mallarının alınması caiz,xümslərinin ödənilməsi isə vacibdir.” (“Təhrirul vəsilə” c.1,səh
352)
Hiylə,oğurluq,aldatma,düşmənçilik və digər haram
olan əməlləri Xomeyni “harada və necə olurlarsa olsunlar” sözləri ilə Əhli Sünnətə
qarşı caiz hesab edir.Bəzi sünni zavallılar Xomeynini təbrik etmək üçün İrana getmişdilər.Digər
qismi isə o öləndə təziyyə üçün ora getmişdilər.Bu adamlar təəsüf ki,Xomeyninin
nə yazdığını oxuyur,nədə nasibi və nasibilər kimi ifadələri ilə kimləri qəsd
etdiyini bilmir,onun Tusinin əməllərini İslam və müsəlmanların zəfəri kimi dəyərləndirdiyindən
və onu ucaltığından xəbərsizdirlər.Bunlar bu zavallıların bilmədikləri çox az
şeylərdən bəziləridir.
Sanki,cahilliyə doğru
yarış içərsindədirlər.Bunlardan Allaha sığınırıq!
Bəli.Bunlar
zavallı adamlardır.Şiəliyə görə nasibi olan sünninin qanı və malı onlara görə
icma ilə mübahdır. Şiə fəqihi və mühəddisi şeyx Yusif əl Bəhrani
məşhur kitabında yazır: “Nasibi haqqında müsəlman sözünün istifadə
edilməsi,müsəlman olduqlarına görə mallarının alınmasının caiz olmaması fikri,
haqq tayfanın icma etdiyi “Nasibinin kafir və nəcis olduğu,mallarının
alınmasının caiz,hətta öldürülə biləcəkləri” hökmünə müxalifdir.” (“əl Hədaiqun nadira” 12/323-324)
Nemətullah Cəzairi yazır: “Onların (Nasibilərin) öldürülməsi və
mallarının mübah hesab edilməsi caizdir.” ("əl-Ənvar ən-Numəniyyə"c. 2,səh 307)
Mühəddis
Yusif əl Bəhrani kitabında bunları qeyd edir: “Əbu Saleh,ibn İdris və Səllar bu fikirdə olmuşlar.Zahir olan haqq da
budur.Çox saylı xəbərlərə görə müxaliflərin kafir və nasibi olmaları,şirkə düşmələri,mallarının
və qanlarının halal olduğu məsələsi sərih olaraq başa düşülməkdədir.Beləki,bir
başqa kitabda biz bu məsələni heç bir şübhə yeri olmadan açıqlamışıq.” (“əl
Hədaiqun nadira”10/360)
